آبی

پشت پنجره ی اتاق پر از شب بود...

فضای اتاقم کج شده بود، گلویم می سوخت از صراحت وُدکا...

نگاهم با نگاه آینه گره خورد؛ نفهمیدم پر از دلسوزی بود یا پر از ملامت...

تشنه ی زمزمه بودم، چه باید می کردم؟    گله کردم از دیوار!... خواب بود...

مانده بودم تنها، در لخت ترین لحظه ی شب...

باز هم شب! چشمک می زد...

در ژرفای عمیقش پا گذاشتم، صدایی نبود... جز طنین پلک های ماه، جز فریاد کرکننده ی سکوت...

یک قدم جلو تر... ارتقاع پــَــــــــــست... آسمان، شب، من، ماه!...

فقط یک قدم تا در نَوردیدن آن ارتفاع، فقط یک قدم تا پوچی مطلق...

چشم هایم را بستم... خاطره ها رنگ شدند...   در هیاهوی خاطراتم، رنگ ها همه تنها بودند، همه خاکستری... جز، رنگ آبی!

رنگ آبی، بود!... آنجا هم بود، پشت آن خاکستری تنها هم؛ رنگ آبی بود...

پس

.

.

.

چشمامو باز کردم و در تِراس رو هل دادم و رفتم تو اتاق و بعدش رفتم زیر پتو... دیگه یادم نیست تا 2107 شمردم که خوابم برد یا تا 2108 !! ولی یادمه که، خوابم برد...

                                       ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ا.ن 1: اگه الان بازم چشمامو ببندم، بیشتر رنگ ها خاکستریَن، ولی میدونم که اون تَه یه رنگی هست، بهش میگن آبیِ کم رنگ! ولی بازم آبیه...

ا.ن 2: هِه! در خیالم، چه قدر نزدیکم به دورها...