هجوم بی معنی/با معنی کلمات

شب...

خیره به چهارچوب پوسیده ی پنجره...

من...

جسدی سرد، در فضای کبود اتاق...

وهم...

پیچ و تاب میخورد در مارپیچ سلول های عصبی...

چشم...

در جستجوی پوچی بیشتر، در سوراخ گوشه ی خلوتم...

درد...

تراوش میکند در انتهای سرخرگ آئورتم...

اشک...

مثل برگ زرد پاییز؛ ریختن دیکته شده در سرشتش...

ماه...

لخت؛ لخت تر از لحظه های هم آغوشیَم با الکل...

فریاد...

چه هوشمندانه... می سُراید در وصف غروب بی صدای روح...

مرگ...

در پی تجاوز به حریم هم دلی گاه به گاهمان...

رنگ...

باخت... باخت در هیاهوی بد رنگ سیاه و سفید...

پنجره...

چشمانش نگاهی تلخ دارند؛ چپ چپ... سوی آن کنج تنهایی...

باز هم شب...

می توان دید؛ تعجب، پرسش... در نگاهش... همچنان خیره... به من.......             

                                    ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ا.ن 1: بعضیا هستن... هستن...

ا.ن 2:احتمالا از این به بعد بیشتر چرک نویس هامو تایپ کنم...

ا.ن 3:لیک... بر این سوختن دل بسته ام...

« یه ذره بگذره میگذره همه اینا / به قول معروف میگذره شب سیاه »

صدای بوق ممتد تلفن...

هنوز گوشی دستمه...

چشام پر اشک میشه... ولی... سرمو محکم تکون میدم و گوشی رو میذارم...

چند تا نمودار و سه جمله ای درجه ی دو جلو چشام تار میشن... نمیشه نگهشون داشت، سرمو میذارم رو دفترو... دوباره خیس میشه..........

.

.

.

نمیشه... سخته...

به قول یکی از دوستام "تو این سرمای تنهایی نمیشه حفظ ظاهر کرد..." !

                                        ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ا.ن 1:ولی... همچنان معتقدم که:

« یه ذره بگذره میگذره همه اینا / به قول معروف میگذره شب سیاه »

ا.ن 2:پلیز نو دلداری... :| (مخاطب خاص!)

اون 3:حرف زدن با "بعضیا" آرومم میکنه... (مخاطب خاص!)

ا.ن 4:"بعضیا" یه کلمه ی جَمعه...!  با تو هم هستم! مرسی! :)

ا.ن5:کل پست رو نمیدونم واسه چی نوشتم... word رو باز کردم و فقط... نوشتم.... مثل خیلی وقتای دیگه...