ساعت خاموش روی دیوارم مدت هاست که از نیمه شب گذشته
پس کِی سپیده/دَمم می رسد؟
صدایی نمی رسد
و این صدایی که نمی رسد، کمی شبیه صدای من است.
و راه طولانیست و هر روز
این چشمان عصبی و نا امید، نبودن را بیشتر و بیشتر می کاوند...
شعر هم به نفس افتاد
پس کِی
آرامــــــــــــش را
در گوش شب های پریشانم زمزمه خواهی کرد؟