بگذار سهم من از این "چکیده شدن"
سایه ای باشد
از امیدی که شاید... امیدی که... شاید!
بگذار سهم من از این سبد پر از طراوتت
همین گل های قالیَم باشد، که هر شب تا آخرین لحظه ی خوابم نبضشان با من هماهنگ است...
بگذار سهم من از این هیاهو، از این وحدتِ مضحکِ درد آور
چیزی بیشتر از سرمای پاییز و تَر شدن زیر چشم های آسمان نباشد...
بگذار سهم من؛ منی که تنهاییِ سوپورِ محل
در درون بی انتهایم حــــــَــــــــل می شود؛
از رنگ های گرم روی این کاغذ
فقط رنگ سرد قلمم باشد...
بگذار سهم من از فاصله ها؛ این فاصله های دورِ نزدیک نما
اشک هایم باشد و... بَس!
بگذار سهم من از نوازش روشنایی فانوست، که روی این امواج سرگردان به هر سویی می دود
فقط خط نوری روی راه بی انتهای جستجوی حقایق باشد... راه خالی از بغضِ پــــــــوچــی...
آهای! تو...
که بودنت را "همه" فریاد می زنند؛ که همه ی این "همه" ها، آسمان را به امید یافتنت می کاوند...
تویی که نیستی! تویی که همین نبودت، دلیل بر آن شد که تخیل بودنت را بپرستند...
بگذار سهم من از همه ی این دنیا
از همه ی این سبز ها و زرد ها و بنفش ها
از این همه زیباییِ دلهره آور...
فقط همین
رنگِ آبــــــــــــــــیِ تنها باشد...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ا.ن:
1.آبی تنها... :ایکس
2.بزن برقص! :دی :پی
تو همان...
تو همان نسیمی،
که مرا از طوفان تنهاییم جدا کرد...
همان وَزِشی که من... و شب، هر دو لمسش کردیم...
تو همان قاصدکی،
که بی هیچ منتی روی قلمم نشست
و او چه عاشقانه ها سرود به لطف تو...
همان خزان، که بوسه بر پیشانیِ بهارانِ واهیَم زد؛
بیــــــــــــــــــــــــدار شـــــــــــــــــــــــدم...
بوسه ات
مرهمی روی "حضور" زخم های نا پیدایم...
بوسه ات
گرم تر از نوازش آفتاب،
دیوانه کننده تر از شیهه ی موج به روی ساحل...
من به تو؛ چون خواهشِ بی پایان بیابان به آب...
تو به من؛ چون صدایی که برانگیزد از خواب، این سکوت پرحرف را...
ما به هم؛ چون رقص بی انتهای دو برگ در باد... به امٌید وصال...
.
.
.
آری... تو همانی...
همان آبرنگی که کاغذ سرنوشتم را،
چه آبــــــــــــــــــــــی
خیساند...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ا.ن:
1. «لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش: "آتشی روشن درون شب".» |سهراب سپهری|
2. رِفرش کن خاطراتت رو... پیداش میکنی...
دیر گاهیست که در این جنبش پر رونق سکوت... در این سوراخ بی مانند درد؛
شیونی از دور، شاید، مرا می خـــــــــــــــــــواند...
اما، حیف! پاهایم ملول از خستگی! خسته از راه گل آلود...
عمریست که این کنج
این غربت رنجور هوا،
هر نسیمی را قهر است، هر نشاطی را "بیلاخ" ...
یک زمانی، شب مرا، شب ما را... جادو میکرد...
اما، اکنون... هر چه در این شهر طلسم شده،
می کوبم به در،
هر چه می کوبم به دیوارِ این جوِ مرده،
که چرا شب مرا میراند؟! و چرا فرصت بوسیدن ماه در آن لحظه ی "لخت" را، میگیرد زِ من؛
او... آااااه! به من می خندد....
روزگاریست که شعله ی فانوسم، پشتش به من است... هر کجا این "شهر"، این "شب" فوت کند، بی هیچ تعارفی پرپر می شود...
من در این "روز" ها، می زنم نقش بر این بوم سفید؛ بسیار...
اما...
دست جادویی "شب" اینبار هم
می شوید هر چه سرودم روی آن
هر چه رنگ قرمز و سبز و گاهی هم بنفش، پخش کردم به بداهه، روی بوم... می شوید...
رنگِ بر جای مانده، بسیار روان است به سوی رنگ "قیر" !...
مدتی است، از صبحِ پاییز به بعد؛
هر کجا چشم به آن می دوزی
چون من همه را
طرح خاموشی، طرح سرد جهنم، طرح بد بوی خستگی می بینی...
چه "شد" این خلوتگاه! وای!
.
.
.
فکر کنم... وقت آن است که برخیزم
دست از دامان شبِ تاریک بردارم
وقت آن است که "بیاویزم به گیسوی سحر"؛ به قول سهراب! ...
بشکنم طرح شکستن را
بشویم رنگ "قیر" را از روی بوم
حتی... ببویم از دور، باز...
بــــــــویِ خـــــــوشِ زن را...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ا.ن:
1. خرامانام در این باران...
2. یه وقتایی که نمیشه جایی رو بگیری، با تواماااا ! دست من کنارته، بگیرش! پامو جای محکمی بند کردم... :)