عنوانِش نمیدونم چی باید باشه

دیر گاهیست که در این جنبش پر رونق سکوت... در این سوراخ بی مانند درد؛

شیونی از دور، شاید، مرا می خـــــــــــــــــــواند...

اما، حیف! پاهایم ملول از خستگی! خسته از راه گل آلود...

عمریست که این کنج

این غربت رنجور هوا،

هر نسیمی را قهر است، هر نشاطی را "بیلاخ" ...

یک زمانی، شب مرا، شب ما را... جادو میکرد...

اما، اکنون... هر چه در این شهر طلسم شده،

می کوبم به در،

هر چه می کوبم به دیوارِ این جوِ مرده،

که چرا شب مرا میراند؟! و چرا فرصت بوسیدن ماه در آن لحظه ی "لخت" را، میگیرد زِ من؛

او... آااااه! به من می خندد....

روزگاریست که شعله ی فانوسم، پشتش به من است... هر کجا این "شهر"، این "شب" فوت کند، بی هیچ تعارفی پرپر می شود...

من در این "روز" ها، می زنم نقش بر این بوم سفید؛ بسیار...

اما...

دست جادویی "شب" اینبار هم

می شوید هر چه سرودم روی آن

هر چه رنگ قرمز و سبز و گاهی هم بنفش، پخش کردم به بداهه، روی بوم... می شوید...

رنگِ بر جای مانده، بسیار روان است به سوی رنگ "قیر" !...

مدتی است، از صبحِ پاییز به بعد؛

هر کجا چشم به آن می دوزی

چون من همه را

طرح خاموشی، طرح سرد جهنم، طرح بد بوی خستگی می بینی...

چه "شد" این خلوتگاه! وای!

.

.

.

فکر کنم... وقت آن است که برخیزم

دست از دامان شبِ تاریک بردارم

وقت آن است که "بیاویزم به گیسوی سحر"؛ به قول سهراب! ...

بشکنم طرح شکستن را

بشویم رنگ "قیر" را از روی بوم

حتی... ببویم از دور، باز...

                                     بــــــــویِ خـــــــوشِ زن را...                         

                                 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ا.ن:

1. خرامانام در این باران...

2. یه وقتایی که نمیشه جایی رو بگیری، با تواماااا ! دست من کنارته، بگیرش! پامو جای محکمی بند کردم... :)