تو همان...
تو همان نسیمی،
که مرا از طوفان تنهاییم جدا کرد...
همان وَزِشی که من... و شب، هر دو لمسش کردیم...
تو همان قاصدکی،
که بی هیچ منتی روی قلمم نشست
و او چه عاشقانه ها سرود به لطف تو...
همان خزان، که بوسه بر پیشانیِ بهارانِ واهیَم زد؛
بیــــــــــــــــــــــــدار شـــــــــــــــــــــــدم...
بوسه ات
مرهمی روی "حضور" زخم های نا پیدایم...
بوسه ات
گرم تر از نوازش آفتاب،
دیوانه کننده تر از شیهه ی موج به روی ساحل...
من به تو؛ چون خواهشِ بی پایان بیابان به آب...
تو به من؛ چون صدایی که برانگیزد از خواب، این سکوت پرحرف را...
ما به هم؛ چون رقص بی انتهای دو برگ در باد... به امٌید وصال...
.
.
.
آری... تو همانی...
همان آبرنگی که کاغذ سرنوشتم را،
چه آبــــــــــــــــــــــی
خیساند...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ا.ن:
1. «لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش: "آتشی روشن درون شب".» |سهراب سپهری|
2. رِفرش کن خاطراتت رو... پیداش میکنی...