دلتنگی و چپیدن تو یه اتاق نمیدونم چند متری که داغونم کرده یه طرف، وضعیت گهِ حاکم هم روش...
خلاصه بازم یه چند وقتی فک کنم ننویسم، یعنی این چرت و پرتاییم که رو کاغذ مینویسم نمیشه تایپ کرد.نمیشه دیگه :|
البته چند وقتی که فک نمی کنم خیلی زیاد طول بکشه...
خلاصه دیگه... فعلا همین...
یه جوری نوشتم انگار روزی شونصد تا بازدید داشتم! واسه همون چند تایی که گاهی سر میزدن... ;)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ا.ن:
میگذره این روزا از ما
ما هم از گلایه هامون
عادی میشن این حوادث
اگه سختن، اگه آسون . . .
تنهاییم را بو می کنم
فقط... بوی تیک تاک ساعت می دهد...
تنهاییم
فقط بوی در و دیوار می دهد؛ بوی چشمانی خیره...
از همان صبح؛ چند روز قبل تر
فقط قلم بود که می لغزید...
و
رودخانه ای از بی نهایت جاری بود
به رنگ... پوچی!
دست و پا می زدم تا غرق نشوم، فقط سرم را بیرون نگه داشتم...
و تندبادی که بوی "نبودن" هم می داد...
داشت مرا از جا می کند؛ اما
خاطره ای دستم را گرفت...
.
.
.
این منِ تــــــَــــــــــرَک خورده از درد
گــــاهی بد جور
پر از خالی می شود...
چشمانم... روزه ی اشک گرفته اند!
تنهاییم را بو می کنم
عذابش پرستیدَنیست...
_______________________________
ا.ن:
1.تب و لرز
بگذار سهم من از این "چکیده شدن"
سایه ای باشد
از امیدی که شاید... امیدی که... شاید!
بگذار سهم من از این سبد پر از طراوتت
همین گل های قالیَم باشد، که هر شب تا آخرین لحظه ی خوابم نبضشان با من هماهنگ است...
بگذار سهم من از این هیاهو، از این وحدتِ مضحکِ درد آور
چیزی بیشتر از سرمای پاییز و تَر شدن زیر چشم های آسمان نباشد...
بگذار سهم من؛ منی که تنهاییِ سوپورِ محل
در درون بی انتهایم حــــــَــــــــل می شود؛
از رنگ های گرم روی این کاغذ
فقط رنگ سرد قلمم باشد...
بگذار سهم من از فاصله ها؛ این فاصله های دورِ نزدیک نما
اشک هایم باشد و... بَس!
بگذار سهم من از نوازش روشنایی فانوست، که روی این امواج سرگردان به هر سویی می دود
فقط خط نوری روی راه بی انتهای جستجوی حقایق باشد... راه خالی از بغضِ پــــــــوچــی...
آهای! تو...
که بودنت را "همه" فریاد می زنند؛ که همه ی این "همه" ها، آسمان را به امید یافتنت می کاوند...
تویی که نیستی! تویی که همین نبودت، دلیل بر آن شد که تخیل بودنت را بپرستند...
بگذار سهم من از همه ی این دنیا
از همه ی این سبز ها و زرد ها و بنفش ها
از این همه زیباییِ دلهره آور...
فقط همین
رنگِ آبــــــــــــــــیِ تنها باشد...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ا.ن:
1.آبی تنها... :ایکس
2.بزن برقص! :دی :پی
تو همان...
تو همان نسیمی،
که مرا از طوفان تنهاییم جدا کرد...
همان وَزِشی که من... و شب، هر دو لمسش کردیم...
تو همان قاصدکی،
که بی هیچ منتی روی قلمم نشست
و او چه عاشقانه ها سرود به لطف تو...
همان خزان، که بوسه بر پیشانیِ بهارانِ واهیَم زد؛
بیــــــــــــــــــــــــدار شـــــــــــــــــــــــدم...
بوسه ات
مرهمی روی "حضور" زخم های نا پیدایم...
بوسه ات
گرم تر از نوازش آفتاب،
دیوانه کننده تر از شیهه ی موج به روی ساحل...
من به تو؛ چون خواهشِ بی پایان بیابان به آب...
تو به من؛ چون صدایی که برانگیزد از خواب، این سکوت پرحرف را...
ما به هم؛ چون رقص بی انتهای دو برگ در باد... به امٌید وصال...
.
.
.
آری... تو همانی...
همان آبرنگی که کاغذ سرنوشتم را،
چه آبــــــــــــــــــــــی
خیساند...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ا.ن:
1. «لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش: "آتشی روشن درون شب".» |سهراب سپهری|
2. رِفرش کن خاطراتت رو... پیداش میکنی...